Voor de derde keer op rij spelen we op straat in Rouen en omgeving. Benieuwd wat we meemaken ? Lees het hier
Blog nr.1 : ‘should I stay or should I go…’
Met allebei vroege inentingen in het lijf namen we de moedige gok en boekten we onze vaste plek in Rouen reeds vroeg in het jaar.
En toen begon het gedonder….
De afgelopen weken dacht ik vaak terug aan de titelsong van The Clash waarbij de grote vraag was: gaan we wel of niet. Of beter gezegd: mógen we wel of niet naar Frankrijk. Maar de drang om eindelijk weer te kunnen spelen is zo groot dat we de gok nemen. Maar veel is onzeker. Bang zijn we niet maar ziek worden willen we ook niet. En alhoewel ik ongelooflijk uitkijk naar het spelen in Frankrijk is het voor mij persoonlijk even een week van tijdelijk afscheid nemen. Als het kind van vroeger dat enorme heimwee kon hebben loop ik rond met een knoop in mijn maag. Ik neem tijdelijk afscheid van mijn jongens die de rest van de vakantie doorbrengen bij hun vader, van mijn vriend die met zijn eigen kids op vakantie gaat en van mijn oudste zoon voor wie het van huis gaan extra moeilijk en niet vanzelfsprekend is.
En in mijn hoofd speelt dat andere nummer af. Ons eigen nummer Home. Ik ben niet goed in loslaten of in afscheid nemen. Sterker nog, ik ben er ronduit slecht in. En dus schrijf ik er maar liedjes over.
Maar ik weet dat dit is wie ik óók ben. En dus neemt de muzikant in mij het straks over en staat de focus op La France.
‘When adventure loses grace. And it’s me that’s out of place. I’m not afraid to be alone. But when nighttime falls I just want to come home’ (Home – Pattiwael&Nanuru)
Frankrijk muziektour 2021
Blog nr.2: ‘It’s a joy to listen to you’
De straten dampen van de regenbuien die gevallen zijn. Toch kunnen we ons geduld niet bedwingen om onze spullen meteen na het ontbijt op te stellen bij de mooie Saint Maclou. Zo’n eerste keer opstellen en spelen is toch spannend. Geen idee wat we kunnen verwachten. Maar al snel verzamelen er luisterende mensen voor ons. Gelukkig: ondanks die gekke Corona tijd zonder optredens weten we nog steeds mensen te raken. De wwardering wordt geuit door een duim omhoog of een simpel ‘magnifique!’. Eén meneer valt mij op. Hij staat heel lang te kijken en tussen een nummer door knoopt hij een praatje met ons aan. Over onze eigen nummers en over de manier waarop het hem raakt. Het nummer ‘Now you’re gone’ deed hem wat. Hij besluit zijn gesprekje met : ‘It is a joy to listen to you’.
Hij moest eens weten hoe dankbaar ík daarvoor ben. Het had heel wat voeten in de aarde om hier te kunnen staan. Er waren genoeg zorgen aan mijn hoofd om het dit jaar te laten schieten. Maar met die éne zin valt er een last van mijn schouders.
Blog nr. 3: La Rose
Na de eerste spanning van weer op straat spelen hebben we ons ritme weer te pakken. In razend tempo weten we elkaar tijdens het spelen weer feilloos aan te voelen en krijgen we dankbare reacties uit het publiek. Allebei genieten we ook enorm van de onbevangen reacties van kinderen. Een muntje geven is vaak eng. Maar zoveel kinderen overwinnen hun angst om ons toch dat muntje te komen brengen, vaak wat aangespoord door de ouders. En ja,het geld is een mooie waardering, net als de goedkeurende blikken of opgestoken duim. Maar in een onbewaakt moment ligt het daar. Een prachtig mooie roos. Netjes in een dicht vaasje met water. Tussen alle muntjes. Als waardering voor wat we doen. Mijn lievelingsbloem. En eventjes vind ik het jammer dat ik de gever niet kon bedanken voor dat dankbare gebaar.
Blog nr. 4: ‘Thank you for sharing this moment with us’
Na een lange verkenningsdag zijn we terug in het appartement. Het valt ons op dat de politie veel langskomt als we aan het spelen zijn en dus gaan we kijken of er nog andere steden zijn waar we nog niet gespeeld hebben. Helaas zijn de steden stiller dan anders en de regels strenger.
Uiteindelijk belanden we aan het einde van de middag toch weer in Rouen waar we ons opstellen bij de grote kerk. En wederom merk ik hoe fijn het spelen hier is. Mensen nemen de tijd om te gaan zitten luisteren. Schromen niet om voor onze ogen elkaar nog even steviger vast te houden bij sommige rustige nummers. En uiten ongeremd hun waardering. ‘Savonds zijn we allebei redelijk gebroken. Maar zodra ik mijn messenger open is daar een bericht van een jongen die ik herken uit het publiek. Hij en zijn vriendin hebben alle nummers staan luisteren en waren zichtbaar geraakt. Hij wil ons de opname van ons nummer ‘On my mind’ graag toesturen en bedankt ons voor het moment die middag. Met een voldaan gevoel ga ik slapen.
Blog nr. 5: la police (deux fois)
Nu de zon wat meer doorbreekt zijn er meer muzikanten op straat. Het gebeurt dus wel eens dat een plek waar we graag staan al bezet is door een collega muzikant. Niet erg want officieel mag je maar zo’n 20min ergens staan. Bij ons wordt dat vaak 30 tot 45 min voordat we weer verplaatsen. Meestal knijpt de Franse politie een oogje dicht. Volop genieten we van de interactie met het publiek. De vele mensen die even een praatje komen maken of van afstand naar ons zwaaien en hun duim opsteken. Ik zwaai maar vriendelijk terug tijdens het zingen.
Bij het spelen bij de Saint Maclou spreekt een Fransman mij aan. Mijn schoolFrans is inmiddels alweer een beetje terug en uit het verhaal maak ik op dat we vooral moeten doorgaan met muziek maken en dat hij zelden zoiets moois gehoord heeft. Als hij wegfietst komt nét de Franse politie hem tegemoet. De vriendelijke meneer springt van zijn fiets en geeft in luid Frans te kennen dat ze ons met rust moeten laten. Hoofdschuddend en lachend naar ons lopen ze door. De volgende dag komen we er minder goed vanaf. Na ons eerste nummer verzamelen zich meteen mensen om ons heen. En meer dan 6 mensen, dát mag niet hier. (terwijl de terrassen hier overvol zitten en we de hele week toch echt veel meer dan 6 toehoorders hebben). En dus krijgen we te horen dat we (na 2 nummers gespeeld te hebben) moeten stoppen.
De boete van €125 krijgen we niet opgelegd maar spelen in Rouen komt na 5 dagen tot een einde. We zijn echter allebei eigenwijs en muzikant genoeg om het morgen gewoon in een andere stad te gaan proberen.
Blog 6: Il pleut
Het regent. Flink. We hebben ons opgesteld in de winkelstraat in Dieppe en hebben net ons eerste nummer ingezet als er een enorme bak water uit de lucht valt. Snel zetten we de spullen onder een smal afdakje en pakken we de gitaren in de hoes. Nog geen 5 minuten later staan we weer in de brandende zon te spelen. Dat is Frankrijk.
Ik probeer de complimenten die we in rap Frans krijgen zo goed mogelijk te vertalen waarop Pieter netjes ‘merci’ zegt tegen de vriendelijke mensen. Er staat vaak een verscheidenheid aan mensen voor ons en dat maakt het juist leuk. Een meneer met een enorme hond gaat voor me staan. Al sinds ik klein ben heb ik wat angst voor honden. Klein, groot, dik of dun. Het maakt niet uit. En dikwijls is het de band tussen hond en eigenaar die maakt dat ik vertrouwen heb óf juist niet. Toch wel wat onder de indruk doe ik mijn ogen dus maar dicht en concentreer me op het nummer. Af en toe hoor ik dat de man een ruk aan de riem geeft. Als het nummer afgelopen is stapt hij op ons af en met een hoofdknik legt hij geld in onze koffer. Vanaf een veilige flinke afstand knik ik maar vriendelijk terug.
