Locomotief
Blog nr 1: Locomotief
Piepend komt het tot stilstand: zo’n mooie oude locomotief. Dat zegt niks over de snelheid daarvoor, zijn vermogen om veel bagage te vervoeren of zijn kracht om mensen mee te nemen. Maar het kost óók kracht om tot stilstand te komen. Ik voel me nu even zo’n locomotief. Piepend kom ik tot stilstand. Na weken op volle snelheid te hebben gedraaid. Na alle bagage die ik heb gedragen: de zorg om mijn kind(eren), de druk op het werk, de rare Coronatijd die ervoor zorgde dat ik toch bijna van het spoor raakte. Bijna. Want ik sta nog. Het is vakantie en we zijn onderweg naar Frankrijk om eindelijk, na al die maanden, weer muziek te maken op straat. Terwijl ik nog een paar keer aan de rem trek om echt tot stilstand te komen wacht het volgende avontuur.
(Frankrijk muziektour 2020)
Onzichtbare glimlach
Blog nr. 2: onzichtbare glimlach
Na maanden geen optredens sta ik hier. In de brandende zon op een plein in Rouen. De wereld is veranderd. Overal mondkapjes: vriendelijke ogen maar zonder glimlach. Ongemerkt heb ik mijn zonnebril opgehouden tijdens het spelen. Iets dat ik eigenlijk nooit doe. Maar ongemerkt scherm ook ik me af de afgelopen maanden. Net wanneer Pieter opmerkt dat het ‘nog niet zo aanslaat wat we doen’ wordt het drukker om ons heen. Binnen no time worden we bedankt door mensen die geraakt zijn door onze muziek. Dit is hoe het voelde en wat ik al die maanden zo heb gemist: mensen ontroeren met mijn liedjes en stem, de mooie gesprekken voeren, écht even menselijke verbinding maken.
‘Amazing!’ roept een vriendelijke vrouw uit terwijl ze beide duimen opsteekt. ‘You must be Irish, where do you live?’
Gewoon in Assen mevrouw, denk ik bij mezelf.
(Frankrijk muziektour 2020)
Zwerversgeld
Blog nr.3: ‘zwerversgeld’
Vandaag nemen we een rustdag. Het is de 5e dag in Rouen. Het spelen is leuk maar ook intensief: mijn respect voor de fulltime straatmuzikant is gegroeid de afgelopen dagen. We slepen onze spullen door de straten van Rouen. Dat alleen al geeft bekijks: er zijn geen vrouwelijke singer-songwriters op straat. Wel veel zwervers. En op deze rustdag word ik een beetje afgeremd door mijn mede-muzikant: bij elke zwerver op de hoek heb ik de neiging stil te staan om toch even een beetje van ons verdiende geld te geven. Totdat de ‘Nanuru’ helft van ons duo erop wijst dat ik de wereld niet hoef en kan redden. Oh ja. Dat was ook zo. Morgen maar weer spelen op straat (en stiekem dan toch een klein beetje doneren aan de zwervers om ons heen als Pieter de andere kant op kijkt 🙂
(Frankrijk muziektour 2020)
The Englishman
Blog nr.4: ‘the Englishman’
‘Excuse me, can you hold the door please?’ Met de handen vol versterkers en gitaren kijken we elkaar aan: onze gastvrouw heeft ons op het hart gedrukt de deur zorgvuldig op slot te doen en niemand achter ons aan naar binnen te laten. In mijn beste Engels leg ik de meneer vriendelijk uit dat we hem niet gaan binnenlaten. In nóg beter Engels antwoordt hij dat hij beneden ons woont. Met het schaamrood op de kaken volgt er een mooi gesprek. Over het wonen in Frankrijk als Engelsman, over de verre reizen die hij in zijn leven maakte. Nu staat hij in een winkel in Rouen terwijl zijn vrouw kleren ontwerpt aan de andere kant van de wereld: ‘very good for the marriage’ aldus de meneer. In Pieter ziet hij de muzikant. We geven hem een cd. In ruil ervoor krijg ik een prachtige sjaal.
‘And you’re helping him carry his instruments around’ zegt hij tegen mij. Ik glimlach maar vriendelijk.
Maar ‘s avonds al is er een mail: “ I listened to your wonderful CD on my way home: I was back in then 60’s and 70’s listening to Joan Baez ….I was young again !!! Your music is great , lyrics are lyrics and not like this miserable music we hear so much of today…and your voice…”. De volgende dag vertelt hij ons hoe onze nummers hem tot tranen hebben geroerd. Hoe hij tijdens het luisteren zijn thuisland miste en zijn leven van vroeger. Met een grote glimlach nemen we afscheid.
(Frankrijk muziektour 2020)
Oelala!
Blog nr.5 : oelala!
Onze 1-na-laatste dag in Frankrijk. We zouden eigenlijk niet meer spelen maar de grote Kathedraal van Rouen trekt zo enorm dat we toegeven: nog 1 keertje dan. Onder de indrukwekkende Notre Dame spreken we af een half uurtje te spelen. Maar er staat telkens zo’n grote groep mensen en de reacties zijn zo positief dat we steeds weer een nummer inzetten. Ondertussen zag ik de Franse lokale politie al 2 keer voorbij komen. De derde keer stellen ze zich een meter of 2 achter ons op. Het is duidelijk dat we aangesproken zullen worden. Heel geduldig wachten ze het einde van het nummer af en geven Pieter daarna in het Frans te kennen dat we maar een half uur mogen staan. Volgens traditie snel ik hem te hulp in het Frans. Plotseling sta ik oog in oog met een door de zon gebruinde Franse agent met de meest mooie blauwe ogen. Mijn benen worden slap en verder dan ‘Bonjour’ kom ik niet meer. Van een afstandje staat Pieter me uit te lachen. Als we afscheid nemen kijkt de agent nog even om en roept Pieter ‘did you like the music?’
Met een blik naar mij en een vette knipoog zegt hij in z’n Franse Engels: ‘very much!’
(Frankrijk muziektour 2020)